Hannah en Marjolijn van ’s Granvendeel: een mooi duo woonbegeleiding, met ons op wandel tussen de caravans. Ze kennen alle bewoners bij naam en groeten iedereen die per fiets passeert. Marjolijn werkt al 13 jaar in hetzelfde centrum en spreekt dus uit ervaring. Geen sprake van job vermoeidheid – of zo schijnt het toch - en heeft een zeer relaxte manier om met het gegeven om te gaan. Geboortes, brand, incidenten en gevechten, extreem langverblijf, gestolen en geslachte schapen van de buur-boer, fietsen diefstal, centrum huisdieren (en overlast),…. Deze dame kan al wat vertellen! En alles met dezelfde schouderophaal en glimlach van “nou ja….”
Damir; zelf ooit een Bosnisch vluchteling; vrolijk en een ‘ferme nicht’ – hier mag dat zo gezegd – in a fashionable way… Met zijn hart dicht bij de asielzoekers, neemt hij tot lichte ergernis van zijn collega’s een jongetje even gauw mee naar de verpleegster voor een plakkertje op zijn voet. Woonbegeleider in azc Amersfoort van beroep – hij neemt dus de heel praktische zaken per woonunit voor zich. Terwijl hij de nieuw aangekomen groep Birmese uitgenodigde vluchtelingen uitleg geeft over het gasvuur, de wasmachine en ook het toilet, laat hij vallen dat hij weer vrijgezel is na 17 jaar huwelijk en dat hij weer op jacht mag… :)Een warm persoon, spontaan, extravert en helemaal complexloos.
Saskia; een stoere madam, tot voor een jaar zelfstandig fotografe geweest. Ze bekijkt onze digitale apparaatjes en the disagreement is van haar gezicht te lezen. Dezelfde reden dus voor haar jobwissel die haar bevalt haar naar eigen zeggen erg goed bevakt. Damir en zij zijn collega’s woonbegeleiding en dus neemt ook zij een deel van de rondleiding voor de nieuw aangekomen vluchtelingen voor zich. Haar nadruk ligt op brandveiligheid, verstandig gebruik van de verwarming (klinkt bekend!), zak-en leefgeld bedeling, afbakening van het terrein, scheiden van afval. Het huishoudelijk reglement wordt getoond, on the spot, met eveneens een nadruk op het sanctiesysteem dat eraan verbonden is. Streng en strikt!
Peter en Martin : respectievelijk 13 en 17 jaar in dienst van COA. Peter heeft al op verschillende locaties gewerkt en diens spirit is op het moment wat hoger dan die van zijn collega. Doch allebei erg positief ingesteld, jong van geest en met evenveel interesse in de gang van zaken in onze landen als omgekeerd.
Flexibiliteit is part of the job; je wordt verwacht overal inzetbaar te kunnen zijn. De locatie in Katwijk wordt opgedoekt na het aflopen van een huurovereenkomst. Samen met de asielzoekers krijgt men een nieuwe plek aangewezen. Dit is dan wel binnen het cluster van Zuid Holland – Utrecht. (Al de centra die we bezoeken, inclusief Rijswijk hoofdkantoor zijn gelegen in datzelfde cluster.) Martin wil graag een plekje op de hoofdzetel – Peter zal wel zien waar ze hem naar toe willen sturen.
Bevreemdend aan het bezoek in Katwijk was dat we uitgenodigd werden om mee naar het bewonersgebouw te rennen (dat op zo’n 400 meter afstand van de bureaus ligt!) wanneer er een alarm door de walkies luidde – het alarm werd geannuleerd. Dat de heren ons de inside info van de méga database met persoonsgegevens en alle verslagen van de begeleiding alsook de stand van zaken van de procedure van een asielzoekster-met-reputatie lieten zien. Die gegevens zijn binnen een cluster voor iedere medewerker beschikbaar – en vandaag ook even voor de buitenlandse bezoekers…. Zo ook dat het centrum zelf had gekozen voor camera’s in publieke ruimtes wanneer er wat geld over was; en ook dat er nogal eens voor financiële sancties werd gekozen op momenten van wangedrag…
Overal waar we kwamen, leken wij zelf wel de jongste in aanwezigheid. In vergelijking met ons team in Steenokkerzeel viel me dat op. Een aantal medewerkers hebben véle jaren ervaring, waaronder sommigen in veel verschillende centra. Er leek een evenwicht tussen mannen en vrouwen, overal een mix aan achtergronden. Iedereen warmhartig en positief gezind over de kwaliteit van de opvang. Een thema dat ik graag bevraag sinds de tijd dat wij in België een moeilijk evenwicht met de kwantiteit trachten te vinden en in stand te houden.
(Om het toch ook even over accommodatie te hebben;) iédereen heeft een prachtig ruim bureau; op z’n Hollands ingericht met plantjes, foto’s, briefkaarten en altijd netjes in orde, mooi opgeruimd en proper.
En dan ook mijn partners onderweg; Line en Knud. Line werkt op de hoofdzetel van het Rode Kruis in Denemarken dat ginder instaat voor de opvang van asielzoekers. Ze is architecte van opleiding en kijkt als dusdanig rond hier in Nederland. Bijna gelijktijdig merken we dezelfde opvallende architectuur, ‘funny art’ en het onderscheid tussen wat we de mooie en lelijke vila’s vinden onderweg, op. Met haar deel ik de interesse voor rechte, eenvoudige architectuur, voor glas en ijzer, voor ambacht en open ruimtes. In de vrije tijd voor mode, kunstige dingen, lekker eten en bij voorkeur rosé daarbij.
Knud verrast niet alleen in (leeftijd en) levenservaring zoals gezegd; ook in droge én lyrische humor. Ik moet heel veel lachen met zijn absurde mopjes; en ben ook aangenaam verrast van zijn zin voor het alternatieve- wat off the record mag en kan… Begrijpt u; desondanks hij (ook nog) in het leger heeft gewerkt is hij toch weinig rigide of controle-dwangmatig. :)
In schrijven is hij heel erg perfectionistisch; en wij zijn gelijk content dat hij de verslagname voor zijn rekening wil nemen. Zijn engels is quasi perfect – zo ook zijn Russisch, Servo-Kroaats en nog een aantal andere talen die ik niet geteld heb..
Ik heb veel plezier aan het team dat we zijn en voel me onder ons op mijn gemak. We kunnen gemakkelijk van gedachten wisselen en maken het elkaar zo gemakkelijk mogelijk. We hebben duidelijk een eigen bril wat het geheel nog interessanter maakt.
We trachten te benoemen wat ons oncomfortabel doet voelen bij het strak en strikt georganiseerde opvangsysteem in Nederland… We zijn het er over eens dat het enerzijds boeiend en inspirerend is dat het algemeen beleid en de regels in het veld duidelijk en zichtbaar zijn; anderzijds hebben we een meer bedenkelijke blik bij bijvoorbeeld de camera’s en het nogal gemakkelijk delen van persoonsgegevens van de asielzoekers. Over het principe van zelfstandigheid voor de bewoners en alle praktische consequenties die dat heeft zijn we het eens dat dat goed zit en in onze eigen landen beter kan…
Zo, nu moet ik rennen – over een half uurtje zitten we op de trein naar Rotterdam! Succes ook voor u ginder!!!
Kathleen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten