The final chapter...

Captain's log, stardate 150612

The final chapter...

 Because the weather forecast gave us good expectations on a sunny day and our final destination was only a few blocks away, we decided to rent a bike at the hotel. Today we would visit the Red Cross school for adult foreigners. Hear they can learn languages like Danish and English, but also get a basic knowledge about reading and other education in order to function better socially on daily life basis.

When we entered, Mrs. Anette Eriksen greeted us with a warm welcome. She is the leading manager of the school and was very pleased and proud to show us around. While passing by all the classrooms, I noticed that there weren't that many students attending. A maximum of ten persons in one class, as I could count. Getting up and going to school on a friday morning seems to be an international problem then, hehe. I also noticed that the teachers do their best to adjust their teaching to the skills of their students. There are classes where you can learn Danish, follow a “PC drivers-license”, some social skills. There even is a class for people with special needs, because it's merely impossible for them to attend the regular classes. But at other classes they only teach English, to my surprise. Those classes are available for anyone who wants to attend them, but especially for asylum seekers who are rejected and might need to leave the country in a certain amount of time. English is an international language which most people understand, so it’s very crucial if your future in the present country isn't certain.

Besides structurized lessons, the most popular media they use for this purpose, must be “The New Times”. A sort of newspaper, made by refugees and the challenges they meet in their lifes. You might think that these people only write this paper for other refugees and foreigners, living in Denmark but they don't. Even other institutions concerning their interests (other schools, lawyers, politicians and social workers in particular, but also to all the people who might be interested. Mrs. Patricia Brancer is a British woman on a mission. She was the one to create the initiative into empancipating refugees and other volunteers into engaging themselves into collecting valuable information and sharing this with others. When she presented me a page to look in, I saw how well prepared these articles were. No common info, but specific information was shared on hot items like “The asylum law how it was and now”  In order to comprise to also giving less educated people a change to share their talents with the world, everything is done in order to give these people an oppurtunity to participate in this project. Like an Afghan man who is ilitterate, is given a photo-camera so he can give a documentary about his daily life and what he does to pass his day. Not only specific info is shared, but also are there topics like health, passing freetime in a pleasant way, finding the right people to speak with concerning specific information. I could tell that Mrs. Brancer was very proud of her work, and wasn't planning on building down her dedication she had for this cause. So little time to discuss, so much interests to share... But we had to move on...

Still thinking about the valuable sharing with Mrs. Brancer, we were offered to sit in an English class, together with fourteen asylum seekers. Instead of speaking with the teacher and following the lessons, Andreas and I decided that we would like to hear the stories of the people themselves. We heard a lot about what it was like to work for an NGO like the Red Cross, but now we got the stories from the people living there. And what they thought about it... and actually, the stories I heard were just the same as the ones I heard in Belgium. “We have to wait so long, away from our family.” “ Allthough I played in first division in my country, I cannot join any national football team because I need a four digit registration number in order to be allow.”... “I'm in my last phase, what future do I have? Nobody can tell me. I just await the final answer when I have to leave... but I cannot return, my family would be in even more danger if so.” I gave a big sigh, thinking: “Oh boy - I mean God - we still have a long way to go in order to find world peace. Why do some people have to be so selfish and only think about their own greed, power and domination? We're all human beings, coming from the same source of excistance and yet ... it seems as if so many people are still treated like animals, just ignored by those who have no worries, except what to do with all their money or just loose their common sense and respect to start taking away other lives...”

Not to leave these people hanging in these negative thoughts and also making my own feelings come to a more positive sense, I decided to brag about the good food I tasted untill now. And as I expected, pretty soon everyone around the table was telling about their own favourites and how to prepare it. I got a lot of wonderful tips into creating my own topchef multicultural meals. Eventually, I asked them if they wanted to pop a question about me. An Algerian man asked me: “What do you like in life?” I said: “Gosh, that's an interesting question... Lets just follow my heart then... I love freedom, and accepting eachother in this. Going beyond your own cultural, religious and emotional prejudgement and looking at the inside, the true person behind all the conditioned behaviour. It's a challenge, but as a clown I feel that most of us share this understanding. Especially children. To me, they are the most pure human beings. They don't judge, they don't blame. In their innocence of excistance they live on impulses, authentically and without fear that in the end the score will be settled. We should be happy with a more basic way of living, not putting too much value into the materialistic way of living.” The person who asked me, shook my hand and said: “You're a good man, keep up your work.” And actually, he's right... Except from my slight overweight and heavy snoring at night, you might say I'm a Godlike heroe... hehe.

Eventually, we went to speak with Mr. Lars Brügger. He works as a counsellor in this school, in order to support them into finding some practical experience at a compagny, hospital or some sort of job that they do, without payment. A very friendly and flexible man who explained the different aspects of his job very well. To most of these people who go to school here, it's very important that that get this practical experience, in order to find a job easier in the future. But also that they can pass their free time in a more positive way.

By noon, we ate another fine Danish buffet. I even managed to create my own Bicky Burger – sortlike sandwich. So when I closed my eyes, it tasted a little bit like home... except from the Danish voices in the back. When I looked up, I saw three North African guys discussing their opinions. Not in Arabic, but Danish... am I being prejudice myself now?


 

In the afternoon, we had the oppurtunity to share our experiences and thoughts about this exchange program, together with Mrs Tsovinar Khachatrian and Mrs Mette Schmidt. Actually, I don't need to share this anymore through here, because everything can be found if you read all my blogs... :) The most important thing I remembered is that the Danish Red Cross workers all seem to share the same value: they work for an NGO and this is translated in their attitude. No nine to five mentallity, to me it seems as if they do it from the heart. Professional love, I'd like to call it. :)

So, that's all folks... See you at work, in the pub, at home … or maybe we'll just have to wait untill november this year to meet up again in Sicily.

I would like to send a special thanks to all the organisers and hosts who made it possible for us to have this unforgetable experience!

Here are some nice pictures I took on our bike tour in the afternoon...

To be continued ...

Wesley 

15 juni 2012

Vanochtend worden  we opgehaald door Tomasz voor een meeting met een afgevaardigde van the ministry of interior en iemand van La Strada foundation over de strijd tegen mensenhandel. We krijgen heel wat informatie over de maatregen die genomen worden. Mensenhandel is in Polen een belangrijk thema. Er worden in Polen niet alleen slachtoffers uitgebuit, er zijn ook veel Polen die zelf slachtoffer worden in West-Europa. Bovendien is Polen ook nog eens een draaischijf voor mensenhandel. Mensenhandelaars worden ook steeds inventiever. Zo vertelt men ons dat gedwongen prostitutie en gedwongen tewerkstelling lang niet meer de enige vormen van uitbuiting zijn. Mensen worden gedwongen te stelen, te bedelen, leningen af te sluiten en uitkeringen aan te vragen die ze dan moeten afgeven aan hun uitbuiters. Vrouwen met kinderen worden gedwongen met elkaars kind in de armen te gaan bedelen en als ze dit weigeren wordt er gedreigd dat ze hun eigen kind niet meer terugkrijgen.

De afgevaardigde van het ministerie legt uit hoe ze zoveel mogelijk training geven aan mensen op het terrein, politiemensen, rechters, border guards, social workers,… zodat deze signalen weten te herkennen en slachtoffers naar de juiste hulp kunnen doorverwijzen.

De NGO La Strada werkt op drie fronten:
Een eerste is preventie en training. Ze proberen slachtoffers te bereiken via folders, allerlei preventie-activiteiten (bv. uitleg op scholen over veilig werken in het buitenland) en de hotline. Een telefoonlijn die 24u per dag bereikbaar is, zowel voor slachtoffers als voor sociaal werkers, politie, organisaties om hen te informeren en te ondersteunen.

La Strada zorgt ook voor opvang en hulp aan slachtoffers van mensenhandel. Ze kunnen kiezen waar ze verblijven maar La Strada heeft save houses waar ze deze mensen kan onderbrengen. Geheime adressen, een alarmsysteem en strikte regels over bezoek en geheimhouding moeten de veiligheid waarborgen.

Verder probeert La Strada te lobbyen waar nodig als er bv een aanpassing in de wet nodig is. En ze maakt gebruik van de media om haar doel te bereiken. Door veel in het nieuws te komen en interviews te geven voor radio en kranten met daarbij telkens vermelding van hun hotline weten ze veel slachtoffers te bereiken.

La Strada heeft bovendien een goed netwerk met organisaties in andere Europese landen die rond mensenhandel werken zoals onze Pajoke en Pagasa.

Ook hier weer is het EK een issue. Er zijn geruchten dat het EK voor meer slachtoffers mensenhandel zou zorgen. De dame van La Strada gelooft niet dat dit het geval zal zijn, maar ze zijn in elk geval voorbereid en hebben ervoor gezorgd dat ze extra opvang kunnen bieden indien nodig.

Namiddag brengen we een bezoek aan het centrum voor alleenstaande vrouwen en moeders in Warschau. Agneska de sociaal assistente heeft het superdruk, maar neemt toch even de tijd om ons uitleg te geven en rond te leiden. Vrouwen kunnen op eigen vraag naar hier komen of hier worden ondergebracht om veiligheidsredenen. In het centrum wonen nu 60 vrouwen en 79 kinderen. Als we uit de auto stappen worden we meteen aangeklampt door de kinderen. Ze spreken ons vrolijk aan in het Pools en met in elke hand een kinderhandje proberen Stefania en ik duidelijk te maken dat we hun vragen niet begrijpen. Later vertelt Agneska dat onbekende bezoekers meestal mensen van een NGO zijn die een activiteit komen doen met de kinderen. Vandaar het enthousiasme… we voelen ons bijna schuldig dat we enkel bezoekers zijn zonder surprise of activiteit om aan te bieden. Agneska vertelt dat het centrum functioneert volgens dezelfde principes als alle andere centra. Activiteiten en lessen zijn vooral het werk van de NGO’s. Kinderen gaan in de buurt naar school en voor de kleintjes is er een crèche. Psychologische en medische hulp is beschikbaar in dezelfde mate als in alle andere centra.

Op het bureau van Agneska liggen krantjes van refugee.pl met een artikel over vluchtelingenkinderen. We krijgen elk een exemplaar mee. Ik lees een interview met de 9 jarige Wiktoria uit Georgië. Wat zijn je dromen? Wat wil je graag doen in Polen? Ik zou willen dat mijn ouders een verblijfsvergunning krijgen en ik wil hier graag studeren. Ik ga studeren of werken. Ernstige dromen voor een negenjarige…

Na dit laatste bezoek gaan we samen met Tomasz iets drinken om de week te overlopen en de laatste keer van gedachten te wisselen. Magda, de collega van Tomasz en Ela vervoegt ons gezelschap en zij neemt ons mee het stadscentrum in. Een laatste bezoek aan Warschau en morgen… vertrek ik moe maar voldaan en met een hoofd vol indrukken, ideeën en informatie weer naar België.

Day 4, Women and children... First !!

Allthough I went to bed at midnight, the fatigue true all the translating, toolkitting and blogging was building up. So my body decided to stay asleep a little bit longer then the hour of the alarm I set the night before. Even when awake, I had to drink quite an amount of coffee to bring all systems up and activate to a social acceptable behaviour... In other words, morning moods have different degrees, and today I passed on an epic level. Thanks to that, I was five minutes later than the program expected.

Luckely, Mrs. Gitte Frandsen - our driver and one of the assistants at the  Kongelunded Unit Woman- was allready waiting for us at the lobby. It seemed that Andreas - as always - was very solidary with me, because he managed to arrive half a minute later... :) Mrs. Frandsen was already doing her best to reach us, so she was pretty relieved to see us... On our way to the Special Care Center at Kongelunden, Mrs. Frandsen explained her work and the situation for the women who lived at the center. I could hear that she had been doing this work for quite a long time, because she knew to explain every detail very clearly. I wondered if -on arrival- we would hear anything new that Mrs. Frandsen hadn't told us allready? Anyways, after a few minutes we arrived.

So, finally we were to meet the woman Chamilla told us so much about. The expert concerning victims of trafficking. Her name is Mrs. Lillian Vigslund. My expectation upon meeting her were quite high after all the admiration I heard from Chamilla during her presentation about victims of traficking. But actually, I felt immediately at ease, when she welcomed us inside the kitchen of the block where her office was. A real down-to-earth person who knew what she was talking about. The most important thing I remembered her saying is: "All these women living here are very strong and powerfull. They don't need to be treated as victims but as individuals who can take their lifes into their own hands and make their own decisions in order to deal with their situation." A perfect example of empowerment in the practical field. Actually as we continued sharing our thaughts, I noticed that we had quite some similar visions on how to help these people. Not too much in a nurturing way, but confronting them with their own practical problems and how they find a solution for themselves. Eventually they will have to live a social life on their own, so it's better that this attitude is carried out by all in the same way.

So then, noon... I thought it wouldn't get any better... well...  We were served the best traditional Danish dinner ever, in an even better compagny...  hihi. I felt quite at home, sitting around a table with women who already learned a lot about life and its' true values. I guess about two times as long as Andreas and I walk around on this earth... If you guys think I'm going to start crying out for my mom now, I must dissapoint you. I 'm way past that point where I need a warm hug and some sweet chocolate milk to sooth the feeling of homesick. My new friend who helps me cope with that, is called Glenfiddich. He only visits me for fun, not for any other reason. I know my limits.... ;)

In the afternoon, we were presented to the Youth Club where Mrs. Ditte Bartholdy and her team welcomed us. The Youth Club is a sort of afterschool and freetime facility where the children of parents with special needs (drug problems, psycho-social problems, agression, ..) come to take part in organised activities.  The average the teammembers were working there, was one and a half years. Allthough this doesn't seem long, I felt that this team really hung closely together. All decisions and actions we never done individually, but always discussed within the team. It struck me that these people could very well describe what their challenges are in working with these children who have a lot of special needs, because of their parents also being in a very difficult situation and not up to educating their children in a proper way.  Especially when it comes down to finding the proper punishment for these children when they misbehave, they always keep in mind that they try their best to do it in the benefit for this kid, and not making the situation even worse. Mrs. Bartholdy wasn't that new to this field of work. She had been doing this for about -or even more if I remember correctly- ten years. And that was clearly noticeable on all levels in how she knew to explain every aspect of her work into every detail. Of all the people I spoke with, I was astonished in how well she prepared all the answers to our toolkit.

To conclude our visit, we were taken on a tour througout the centre... We passed the kindergarten, some of the blocks where the families live and eventually arrived at the car in which two of the staff members were so friendly to bring us back to the train station. Before we left, we saw a girl with the age of about ten and her younger brother being brought back from school by taxi, because it was to difficult to let them drive along in the bus with the other children... They were born in this center, and grew up to be as they are right now: two children who speak Danish fluently, but who's parents only speak their language of origine and very litte Danish... these people lived in the Special Care Centre for over more then twelve years... Something I never heard of that it still exists in a modern society like this... :(

During our free time, Andreas and I decided to go watch 'Get the Gringo' starring my Braveheart - heroe Bruce Willis. We didn't know that half the movie was in Spanish, and with Danish subtitles even a relaxing night out at the movies got to be a learnfull confrontation with how difficult understanding a strange language can be in no time. To feel imprisoned in my own knowledge and not capeable of doing anything else than to try my best and translate what  was said through body language and their tone of voice... damn !! Eventually it turned out to be a modern spaghetti western, but I was quite tired after the movie. I imagined experiencing that day in day out, in a foreign country, with a lot of strange ways of interactions, having to cope with no or few contacts with my loved ones, remembering the horror I went through to get here, the cravings, the uncertain future, dealing with inner fears, but also external fears like racism, or even ignorance of others who think they're worth more ... Damn, how I respect those people for their strength...  and also myself... for showing them my understanding and, on the other hand helping them forget all their misery for a while through laughter, authenticity and especially acceptance into knowing that nobody is - or has to be - perfect... except Pikatchu... And my fiancée of course, at least sometimes...in particular when she says how much she loves me. hehe :)

14 juni 2012

Om 9u haalt Ela ons op in de lobby om naar Debak te vertrekken, een accomodation center in de buurt van Warschau. Dit is dus een opvangstructuur waar asielzoekers heen gaan na hun verblijf in een reception center. Er verblijven momenteel 137 mensen.
Ook asielzoekers die terugkomen via de Dublinovername komen soms rechtstreeks naar hier. Waarom sommige asielzoekers met een Dublindossier in de open centra terecht komen en anderen in een gesloten centrum, weten ze hier niet. 'Dat is de beslissing van de rechtbank en niet onze verantwoordelijkheid'. Later leren we dat het vaak te maken heeft met de persoon zelf die soms op een lijst staat van unwanted persons in the EU vaak op basis van criminele feiten. Zij komen dan in een gesloten centrum terecht.

We worden welkom geheten door Bozena Nlyszak, de manager van het centrum. Zij steekt meteen van wal terwijl ze ons op sleeptouw neemt doorheen het centrum. Eerste stop is de ingang met een receptie en een bureau van securityofficers. De securityofficers werken in shifts van 12 uren en zijn per shift met twaalf aanwezig in het centrum. De 5 sociaal assistenten werken op weekdagen van 8 tot 16u. Zij zijn verantwoordelijk voor het opvolgen van de dossiers van bewoners en het meedelen van beslissingen die toekomen. Verder organiseren ze het dagelijks leven in het centrum en lossen her en der problemen op. De tijdelijk identiteitsdocumenten die asielzoekers krijgen na het indienen van een asielaanvraag moeten hier ook worden teruggegeven aan de sociaal assistent die ze naar Warschau opstuurt om ze te laten verlengen zodat ze geldig blijven.  Daarnaast werken er nog een aantal mensen in de keuken en is er een team dat het onderhoud van het centrum doet een electricien, iemand die sanitair onderhoudt, een schrijnwerker en een schilder. Bozena vertelt dat het centrum twee jaar geleden gerenoveerd werd, maar met een zucht vertelt ze hoe alles zo snel weer stuk gaat. Stefania en ik knikken instemmend, een bekend probleem.

We wandelen verder naar de refter. De muren zijn mooi geverfd en het valt op hoe proper en netjes de keuken en refter erbij liggen. De refter is het werk van bewoners die zo wat extra geld kunnen verdienen. Elke ochtend deelt een sociaal assistent hier tickets uit waarmee bewoners drie maaltijden kunnen komen nuttigen. Voor schoolkinderen en kinderen jonger dan 3 jaar (die niet in de refter mogen eten) krijgen ouders geld in de plaats van tickets om zelf voor hun kinderen eten te voorzien. Het uitdelen van de tickets wordt meteen ook gebruikt als aanwezigheidscontrole.

Onze volgende stop is het medisch kabinet. Een mooi bureau, superclean en met afwasbare bureaustoelen. Er werken vier verpleegsters, een familiearts en een keer per week komt er een psycholoog langs gedurende 8 uren. Er wordt ook samengewerkt met een NGO die ook een psycholoog stuurt gedurende  8 uren. Iedereen mag van deze dienst gebruik maken. Bozena legt uit dat 40% van de asielzoekers hier psychologische bijstand krijgt. Ik maak me later de bedenking hoe dat in zijn werk gaat met 16u per week een psycholoog aanwezig.
Als ik vraag of de medische dienst hier ook te maken krijgt met veel vragen om medicatie voor klachten die vaak psychosomatisch zijn begint de verpleegster meteen heftig te knikken en vertelt dat ze het probleem herkennen. Bewoners dringen soms erg aan om medicatie te verkrijgen.  Naast de securtiyofficers doen hier ook de verpleegsters wekelijks een ‘gezondheidscontrole’ in de kamers om te kijken of er geen bedorven voedsel ligt en of medicatie wordt ingenomen en niet wordt opgespaard. Over bedorven voedsel gesproken, is het nog waard te vermelden dat in beide centra die we bezochten elke kamer zijn eigen frigo heeft.

Vervolgens gaan we naar de woonblokken ingedeeld in secties per nationaliteit om onderlinge problemen te vermijden. Er worden hier trouwens enkel alleenstaande mannen en families opgevangen. De families met kinderen worden zoveel mogelijk apart gehouden van de alleenstaande mannen. Alleenstaande vrouwen hebben hun eigen centrum dat we morgen bezoeken.

 

Bozena leidt ons verder naar het klaslokaal waar kinderen extra lessen Pools en huiswerkbegeleiding krijgen. Ze mogen ook oefeningen maken op de computer. Verder krijgen we de crèche te zien, waar een klein groepje kleuters met de begeleidster een liedje leert. De muur is door bewoners beschilderd met een tafereel van Winnie De Poe. Twee keer per week gaan de kinderen bovendien naar een Poolse crèche om de integratie te bevorderen. Bozena vertelt hoe de lokale community erg ondersteunend is en veel activiteiten organiseert voor de bewoners van het centrum. Zo gingen de kinderen onlangs nog op uitstap met hun klasgenootjes georganiseerd en gefinancierd door de ouders van de klasgenootjes. De samenwerking met de lokale school en de community verloopt bijzonder aangenaam.

Verder zien we een mooi computerlokaal maar… zonder internetconnectie die er niet geraakt door de vele bomen (het centrum ligt in een bos). Onderhandelingen met de provider zijn in volle gang.
In dezelfde gang ligt nog een bibliotheek die door een bewoner regelmatig wordt geopend.
Bozena vertelt hoe er ook lessen Pools voor de volwassenen zijn, apart voor mannen en vrouwen op vraag van een aantal bewoners. NGO’s organiseren ook cursussen voor volwassenen om een beroep te leren. Het valt bij elk bezoek op hoe de concrete werking voor een groot deel steunt op projecten van NGO’s. Zij zorgen voor activiteiten, lessen, psychologische hulpverlening,…
Wanneer Bozena ons de ontspanningsruimte wil tonen waar NGO’s activiteiten organiseren struikelen we bijna over een lange witte kabel. Enkele mannen proberen druk de kabel naar buiten door te trekken, want ze willen tv op hun kamer. De manager in Bozena komt naar boven en ze draagt de mannen op om nadien de kabel wel goed op te ruimen, een security-officer krijgt de opdracht hierop toe te zien.

Op weg naar de uitgang zien we het zoveelste kleutertje alleen buiten rondwandelen. Bozena maakt zich even druk. ‘Het is de verantwoordelijkheid van de ouders om op hun kind te letten of het naar onze crèche te brengen, spijtig genoeg gebeurt dat niet altijd’.

We nemen afscheid van Bozena en ze sluit af met de wijze woorden: ‘Ik wens jullie veel succes in jullie werk en veel energie want dat heb je nodig om dit werk te kunnen doen. Stefania en ik knikken instemmend.

We vertrekken terug naar Warschau waar Ela ons meeneemt voor een lunch in een pierogeria, waar de typische Poolse dumplings worden geserveerd. Hmm goede keuze van Ela.

Vervolgens naar onze tweede afspraak van vandaag. Een meeting met Mr Zienkiewicz, head of office van de UNHCR in Polen. Zoals bijna elke meeting hier, hoe officieel ook, start Mr. Zienkiewicz met een praatje over het EK. Hij is verheugd van Ela te horen dat  Stefania en ik hard voor Polen gesupporterd hebben. Samen met zijn medewerker Kasha legt hij uit hoe ze ijveren voor de kwaliteit van de asielprocedure en de opvang met speciale aandacht voor kwetsbare doelgroepen.
Daarin onderscheiden ze niet begeleide buitenlandse minderjarigen, slachtoffers van geweld of trauma en gender based violence, mensen met HIV, alleenstaande moeders en alleenstaande vrouwen. Voor deze laatste is er een apart centrum dat we morgen bezoeken. Ook de minderjarigen worden apart opgevangen in het centrum dat we maandag bezochten. Zij krijgen ook een voogd (vaak medewerkers van het centrum waar ze wonen of familieleden zoals een oom, tante, grootouder,…). Er wordt wel vermeld dat NBBM’s die geen asiel aanvragen wel in gesloten centra terecht komen.

UNHCR pleit verder voor kleinschaligere opvang die beter verspreid is over heel Polen. Ze willen meer centra in het rijkere westen van Polen waar het makkelijker is een woonst en werk te vinden. Verder ijveren ze voor een betere integratie van mensen met de vluchtelingenstatus zodat ze gelijke kansen hebben op de job- en woningmarkt. Ook ijveren zo voor pré-integratie waarbij iedereen in de centra de mogelijkheid heeft om Pools te leren.  Ook willen ze toezien op het uitvoeren van de extra maatregelen die scholen en centra moeten nemen voor beter onderwijs aan de kinderen.

Verder geeft men ons nog uitleg over de standard operating systems voor mensen die slachtoffer zijn van huiselijk geweld of gender based geweld in de centra. Een team met afgevaardigden van de politie, sociaal werkers, de school, een psycholoog,… komt regelmatig samen om dergelijke voorvallen in centra te bespreken en actie te ondernemen. Ook willen ze informeren en aan preventie doen.

De informatie die we kregen is te uitgebreid om hier volledig weer te geven, maar het was erg interessant om de asielprocedure en organisatie van de opvang in Polen een keer vanuit een ander oogpunt belicht te zien. Ook Ela is blij met het bezoek aan de UNHCR ook al legt die haar werkgever ‘the office for foreigners’ vaak het vuur aan de schenen.

Het is tijd om terug naar het hotel te gaan waar we tot onze spijt afscheid moeten nemen van Ela die voor ons een geweldige gastvrouw was. Morgen neemt haar collega Thomasz het van haar over.
Nu mijn blog gepost is haast ik me naar de old town, waar Stefania hopelijk al een stoel heeft kunnen bemachtigen om Italië te zien spelen. Ja hoor we zijn helemaal ten prooi gevallen aan het EK-virus.

13 juni 2012

Vanochtend horen we nieuwsberichten over gevechten tussen Russische en Poolse voetbalsupporters in Warschau na de 1-1 match van gisteren. Gelukkig hebben we daar in het gemoedelijke Biala Podlaska weinig van gemerkt. Alle voetbalfans uit de buurt hadden zich verzameld in de twee café’s met tv die het stadspleintje rijk is. Bij gebrek aan stoelen werden ook de zitbanken van op het plein aangesleept en ook wij moesten het stellen met een bonte verzameling stoelen her en der bij elkaar gesleurd door behulpzame medesupporters. Hoewel Ela, Stefania en ik verre van voetballiefhebbers zijn, werden zelfs wij meegesleurd door de spanning die in de lucht hing en op het tipje van onze stoel keken we de match uit. Een zucht van opluchting bij de Poolse supporters die gevreesd hadden van Rusland te verliezen en vooral verbroedering tussen Poolse en Russische supporters met een fles vodka in het midden. Heel andere taferelen dan in Warschau dus.

Vandaag staat een bezoek aan de border guard bij de grensovergang van Terespol op het programma. Norbert pikt ons op samen met een collega van hem. Het heeft de hele nacht geregend en er is voorlopig niet veel zicht op beterschap. Aangekomen bij de border guard worden we naar een zaaltje gebracht voor een presentatie. Het is nog even wachten op de lokale ‘commander of the border guard’. Hij wordt voortdurend opgebeld want het is druk aan de grensovergang. Ook hier eist het EK zijn tol. Veel Russische supporters zijn wel met de juiste documenten Polen binnengekomen, maar in het naar huis gaan zijn er blijkbaar velen die na de woelige avond documenten verloren of vergeten zijn.

Deze sectie van de border guard is verantwoordelijk voor het bewaken van een stuk van de grens met Belarus. Ze bewaken bovendien drie grensovergangen in Terespol. Twee voor auto’s en trucks en eentje voor treinen. De grens zelf, die voor een groot deel bestaat uit de rivier Bog wordt bewaakt met behulp van camera’s en patrouilles te voet, per moto, auto, quad of boot. Op verschillende manieren proberen mensen de grens illegaal over te steken, door de rivier over te zwemmen, zich te verstoppen in voertuigen of uit de trein te springen op het omheinde en bewaakte stuk treinspoor tussen de grens en de grenscontrolepost. Ook valse documenten zijn een veel gebruikte methode. Terwijl dit wordt uitgelegd verdwijnt de commander even en komt met een stapeltje documenten weer binnen. Niet eens gelijkend op de echte, maar volledig eigen ontwerp. De documenten die hij bij zich heeft zijn allemaal Belgisch. Oeps! Er zit een soort roze (!) identiteitskaart tussen van iemand uit zogezegd Molenbeek. Lachend vragen we ons af wie er op het ongeloofwaardige idee komt om België van flashy roze identiteitsdocumenten te voorzien.

Zoals ik al vertelde worden de meeste asielaanvragen aan dergelijke grensposten ingediend. Asielzoekers krijgen dan vanuit in dit geval Terespol inlichtingen over hoe in het reception center van Biala Podlaska te geraken. Wie betrapt wordt op illegaal oversteken van de grens wordt 48u  vastgehouden in een tijdelijke cel die we even mogen bezoeken. Dan moet er een beslissing vallen over wat er verder met de persoon dient te gebeuren. Vaak komt hij in een detention center terecht.
Als er NBBM’s aan de grens aankomen worden zij naar het ‘child house’ in Warschau gebracht.

Eerst bezoeken we de grensovergang voor auto’s. We zien hoe auto’s die in beide richtingen de grens oversteken gecontroleerd worden op smokkelwaren zoals sigaretten. Sommige auto’s worden voor verdere controle een apart gebouw ingereden, waar ze langs alle kanten gecontroleerd worden en waarbij ook de binnenkant gestript wordt.

Ook hier vraagt het EK om speciale maatregelen. Er is een aparte wachtrij voor EK-supporters zodat zij de grens     vlotter kunnen oversteken.

Later bezoeken we de grensovergang voor treinen. Een splinternieuw gebouw waar de border guard erg trots op is. Treinen vanuit Brest worden hier gestopt en alle passagiers en hun bagage worden in het gebouw gecontroleerd. Ze stappen uit op een omheind perron en gaan door een hek via een tunnel het grensgebouw binnen. De controles daar zijn vergelijkbaar met die op de luchthaven. Wie geen documenten bij zich heeft en een asielaanvraag doet, gaat naar een aparte verdieping waar de aanvragen geregistreerd worden, vingerafdrukken genomen, etc.
Voor treinen die over een langere afstand rijden vanuit bv. Moskou, worden de passagiers op de trein gecontroleerd.

We rijden verder naar een derde grensovergang waar vooral trucks de grens oversteken. De grenswacht wil ons demonstreren hoe ze met microsearch de trillingen in de truck meten en zo een hartslag van een mens of dier kunnen ontdekken. De arme Victor is de truckchauffeur die net voorbij komt en de controlehangar in moet manoeuvreren om aan ons te tonen hoe het systeem werkt. Victor zal er wel het zijne over gedacht hebben, want hij rijdt met een lege truck. Normaal gezien wordt dit soort controles natuurlijk enkel bij geladen trucks uitgevoerd.

Over een omheinde weg rijden we verder van de grenscontrole in Polen tot aan de eigenlijke grens met Belarus. Het is intussen harder beginnen regenen. Willen we in de auto blijven of te voet tot aan de grens gaan? Stefania wil de regen liever niet trotseren, maar als Belg ben ik natuurlijk wel wat hemelwater gewoon dus overtuig ik iedereen om toch de korte wandeling te maken. Met wisselend enthousiasme springt iedereen uit het busje en door de plassen lopen we tot aan de grenslijn. Of we er eens over mogen springen? Stefania staat al aan de andere kant. De commander schrikt even maar laat ons dan toch maar begaan en ook Ela en ik wagen de oversteek. Met een sprongetje de EU buiten en weer binnen.

Dit was het einde van ons bezoek aan de border guard van Terespol. Na afscheid genomen te hebben van Norbert in Biala Podlaska vatten we de terugweg naar Warscchau aan.

Day 3, The UMA 's and their assistants

So, Finally we get to meet the mutual field of work I am active in. After quite an early morning breakfast, we took a two hours travel towards the Jaegerspris' UMA residence center. On arrival we were warmly welcomed by Mrs Caroline Madsen, the head of the UMA residence, and Hanne Bernard, the local psychologist who works closely with the UMA's in need of extra psychological support.


So, at first we got to listen to Mrs. Madsen en Mrs. Bernard who explained the history, facts and challenges they meet in the centre. The most important thing I remembered here, is the value of STROP, which stands for "Structure", "Time to talk", "Ritual", "Organised activities", and "Parenthood". I could relate to each word she pointed out as being very valuable in the daily work with minors, especially those who live in this centre. Then Axel took over and gave us a tour through the centre. I almost immediately noticed that the assistants present had a good team spirit, especially Axel stood out in a positive and very amusing attitude. At one moment, a girl from Sri Lanka entered the office with bad news. She 's just been to the ministry at Sandholm and had signed a paper in which she 'voluntarely' agreed to return to her country of origine. At that moment I saw Axel being very professional, empathic and understanding. He gave the girl his full attention and looked at her paper while giving her a caring hug. He took a minute to read the paper and told the girl he would come back to her on that in private. No time for jokes, this was serious bussiness. I could see that the girl felt a little bit relieved in this difficult situation, just by getting this so much needed attention and empathy. My respect for this man grew bigger by the minute. Almost as big as he was, and I guess he must have been 2 meters tall.

All his colleagues seemed very motivated in what they were doing and took their jobs very seriously, but on the other side there was space for fun and joking. Especially once Axel (contact person) and Wiebeke (Centre nurse) got together. But let's just stick to the serious part for now, because this is a serious cause we're serving, right? Wiebeke is the centre nurse and she showed me how all UMA's are treated on intake. Quite some checklist to go through, I noticed. From physical health to a detailed list of behaviours problem and potential signs of the UMA being suffering of PTSD were also included in this list.  Eventually, if there would be any information necessary to give to the social workers who stood in direct contact with these minors, it would be transferred so that everyone's health and integrity is respected.
Before giving in to my growling stomach and allready looking forward to another wonderful dinner, we got a private interview with Mrs. Bernard, the centre psychologist. Also here I noticed that the suffering of each individual is taking very seriously. According to Mrs. Bernard almost all UMA's have been traumatized in one way or the other. She said that all these boys and girls had a moment in their life were something impossible had to be done in order to survive, like witnessing people, even family members being killed in front of their eyes. Sometimes they were even forced themselves to kill, rather then being killed themselves (or even a treath of being a potential suïcide bomber were eminent realities for some of them). I knew that this reality is oftenly ignored by me into reacting on the behaviour, instead of looking at the suffering behind this behaviour. In acknowledgement and understanding for their suffering lies the true meaning of helping these 'lost' souls find some kind of relief. It's a thin line we're walking, because making sure that they don't get lost in their own fears or inner pains of memories and reviving their past trauma's takes a lot of energy and strength for a team member to cope with, let not stand alone also the danger of being seized by extreme emotions themselves. That's why also the staff is offered professional psychological support on a regular basis within the structure of the red cross.
So, finally... lunch. Greafff fandwichfes... munch.. munch... :)

In the afternoon it was all a little bit more layback. Because I stuffed myself with about five delicious and very large sandwiches, all my spare energy went to my primal digestion system and sent my attention into a drowsy state of alertness. Nevertheless, after a few nods, I was back in business. The most important thing I remember from Axel Marx that he had an extraordinary good tongue of english, which made it very difficult for my fantasy not to go back to Scotland and their great single malts.... Anyways, duty calls. I Axel made it clear to me that emancipation of all of the group members is an enormous challenge. To engage them to a meeting in which they get to decide what sort of activities they prefer, mostly is answered with: 'No I can't, I have friends to visit."... very recognizable I must say... hehe. Nevertheless, I had some inspiring thoughts on all that was shared that afternoon. In order to prevent any other colleague of mine to take the best of it, I'll just keep that for a future project to be worked out. Fedasil, be prepared.. extra work coming up. And my newly sparked energy doesn't comply to ignorance... as in 'don't know, so why care?'

So, then back home. Had the worst lunch ever... I will never ever go to Fridas again. Tenderloin with baked oignons and fresh cucumber tasted to me like wet cardboard, covered in an ognion - snotlike jelly on top and some patatoes that took a marinade of fat with some greenish brown slices of cucumber that riped in grandmother's socks... yeukh... Or maybe my standards for a good meal have just gone that high after being spoiled every day with an exquisite buffet at the centres we visited so far. :)

Day 2 a Summary

Yesterday was the guardian service's turn to get a visit from us. We had the pleasure to get to know more about the organization thanks to Mrs. Anne Sander (right) and Mrs. Maiken Bejerholm (left). Mrs. Sander is the head of the organization and Mrs. Bejerholm works as the coördinator of the legal guardians and volunteers who commit themselves on an almost daily basis to the unaccompanied minor asylum seeker. In total there are two hundred volunteers and five employed guardians. Usually, it's a one on one relationship with the unaccompanied minor asylum seekers. Most tutors are highly educated and they have a legal knowledge in this field. That way the vulnerable minors are also closely assisted in their asylum procedure, because for them the law is as good as unknown. They also see to it that the relationship with the guardian and every decision taken in this context is always done in the interest of - and to the extent possible in conjunction with - the unaccompanied minor asylum seekers. That's why you can see the strong big boy called Mohamed on the cardboard... their slogan is 'It's all about Mohamed' ... I wonder if this young Afghan is also still sweeping the streets for now :)

Eventually we had the pleasure to meet Chamilla (photo, I forgot her family name) for a second time since our kick off day in Brussels. A Woman who doesn't only speak about empowerment, but also radiates it in her positive energy from her lively charism.

Her entrance refreshed all our spirits, so pretty soon we were all listening attentively to her in her explanation about minor aged victims of trafficking being seized by the police in illegal practices like e.g. prostitution and eventually placed in centres for minor aged asylum seekers, instead of being arrested and put into prison. She explained to us that the fact that these minors are victims instead of criminals is really strongly emphasized. Something very recognizable as we too see a lot of young girls and boys being tempted into easy money and drastically losing their own values because of having to sell their own body in order to keep up with the social standard they think is necessary in order to fit in. Luckely there are also some succes stories in which the minors finds a proper social network and eventually can find some ways of living in our society.

Then, as always we were treated for a wonderful lunch. While we were discussing and comparing the different structural methods we use in order to empower our teenaged asylum seekers and the value of voluntary workers, Mr. Christian Aziz arrived at the parking lot. A joyful and jolly young man of whom I'd expect him to be a much older and formal gentleman as the principal of the School for Unaccompanied Minor Asylum Seekers. Also his car reminded me of my first Toyota I bought fifteen years ago with a few bucks I saved as a soldier in the army. But as we got to know eachother, I knew this man could even achieve much more with his broad field of knowledge. Just like I 'm starting to think of myself so to speak :)

On an inspiring trip, together with a brief lesson about the middle aged local Danish history, the three "lazy munks" drove to the school. It actually looked more as an old and dirty building from the outside. Yet, as my life experience taught me: "It's not the outside that counts.", I promised myself not to say anything untill we saw the inside of the building.

And of course, my expectations were more then granted. Once Andreas and I got a look at the classrooms, they seemed very well renovated. As we moved on through each classroom, I noticed that in Denmark the teachers work specifically towards integration - based learning. No other language then Danish is allowed inside the school and all lessons have an aim on stimulating the minors into becoming more autonom (cooking, social interaction, use of computer for personal concern).

The smartboards and flatscreen TV's in a lot of classroom made it obvious that there's a lot of structural investments that went into creating this stimulating environment for the minors.

After a nice coffee break and an almost post-military debriefing about common experiences in another life before being an educator, it was time to say goodbye and return back to the Red Light district in which our hotel is situated. Thanks to the flexible coördination skills of Andreas and me, we saw about fifty kilometers more of Denmark then we were supposed to. But at least now I have a great plan on how my fiancee and I will build our future house: one floor, containing about four to five rooms and a huge basement... that's about the average size for a Danish house I noticed in the villages around Copenhagen. Oh yeah, and countless miles of fields for our future kids to use as a playground full of tender wildlife. As much as I miss her love, I'm sort of starting to like the country side out here. Some nice, blond and wet 33'ers will smooth that feeling right out, I guess. They call 'm "Lille øl" out here. The "Meget øl"'s are for friday night. :)

skål!!

Wesley

12 juni 2012

Deze ochtend moesten we enkel maar de straat oversteken voor ons volgende bezoek, het reception center van Biala Podlaska. Ik was blij op te merken dat ze een toegangspoort delen met het gesloten centrum en dat de kinderen die er gisteren speelden dus in het open centrum verblijven. Later vernamen we echter dat tot op heden ook in het gesloten centrum nog gezinnen met kinderen worden opgevangen, zij het minder dan voorheen.
Norbert, de manager van het opvangcentrum verwelkomt ons samen met zijn adjunctmanager en rechterhand, Kasha. Norbert, die in een appartement in het centrum woont, vertelt ons over zijn centrum en het traject dat een asielzoeker doorloopt na aankomst in Polen.
Wanneer iemand toekomt aan de grens en een asielaanvraag indient, worden er vingerafdrukken genomen, de identiteitsdocumenten worden afgenomen en een Pools document ter identificatie wordt afgeleverd. Dan krijgt de asielzoeker uitleg over hoe naar het reception center te geraken. Slecht 50 % van de aangemelde asielzoekers komt effectief naar het centrum. Daarvan vertrekken er nog eens 50% na een tijd uit het centrum. Als grensland van de EU is Polen vaak toegangspoort om verder door de EU te reizen.
De meeste mensen komen ’s avonds toe. Ze verblijven één nacht in een grote kamer met veldbedden. De volgende ochtend krijgen ze een medisch onderzoek, het reglement van het centrum, een badge, etc. Dan krijgen ze ook hun kamer toegewezen. Het zijn telkens gemeenschappelijk kamers met zes bewoners. Families krijgen een kamer voor zich. Sanitair is gemeenschappelijk. Na twee tot vier weken vertrekt de asielzoeker naar een accomodation center voor de rest van zijn verblijf. Binnen enkele jaren wordt er gestart met de bouw van een speciale medische unit in dit reception center. Daar zal elke nieuwkomer gescreend worden op ziekten met besmettingsgevaar en in het geval van besmettingsgevaar apart in deze unit moeten verblijven.

Wat me opnieuw verbaast is de nauwe samenwerking tussen the department of social services en the department for refugee procedures. Ook met de border guard die de gesloten centra runt is er een goede samenwerking. Deze diensten vallen allemaal onder het ministerie van binnenlandse zaken. Het open centrum gebruikt een ruimte in het gesloten centrum als refter en leent op zijn beurt enkele bureaus uit aan de mensen van het gesloten centrum. Op het terrein van het opvangcentrum ligt een kleiner gebouw met het bureau van Norbert en de bureaus van de local division of the department of refugee procedures.

Die laatsten zijn verantwoordelijk voor een groot aantal van de asieldossiers. Ze nemen ter plaatse interviews af en nemen beslissingen in de procedure. Een interview gebeurt vaak al enkele dagen na de asielaanvraag. Rechtsbijstand wordt door NGO’s voorzien in de centra. Wanneer de dossierbehandelaars in een asielaanvraag zien dat iemand slachtoffer van geweld was in zijn land van oorsprong wordt de psycholoog verzocht met deze persoon een gesprek te hebben om te bepalen of de persoon in kwestie bijstand van een psycholoog nodig heeft tijdens het interview en of er andere specifieke maatregelen genomen moeten worden. Er is verder in het centrum geen screening naar specifieke kwetsbaarheden. Wie wil kan wel een afspraak krijgen bij de psycholoog die op regelmatige tijdstippen in het centrum aanwezig is.

In verband met de samenwerking tussen de verschillende diensten blijf ik me toch afvragen hoe je als sociaal werker of psycholoog kan werken aan een vertrouwensrelatie als de asielzoekers zo moeilijke het onderscheid kunnen zien tussen de verschillende diensten. De dossierbehandelaars en sociaal werkers in de centra behoren immers allemaal tot één overkoepelende dienst en werken op dezelfde locatie. Toch lijkt iedereen hier erg blij met deze nauwe samenwerking.

Sinds enkele weken heeft een sociaal werker een soort oriëntatiecursus voor nieuwkomers in elkaar gestoken. Ondersteund door een powerpointpresentatie en een brochure ‘first steps in Poland’ in hun moedertaal krijgen ze uitleg over het leven in Polen, van de belangrijkste momenten in de Poolse geschiedenis tot praktische informatie. Elk groepje nieuwkomers krijgt deze introductie van ongeveer 45 minuten. We proberen even een klas mee te volgen, maar we zijn het Russisch spijtig genoeg niet voldoende machtig.

Nadien krijgen we een rondleiding in het centrum en Kasha vertelt enthousiast over haar werk als adjunct manager. Zij is verantwoordelijk voor de logistieke dienst. Zij houden in een lijst minutieus bij welke gebreken er in het gebouw en materiaal zijn en proberen zoveel mogelijk te herstellen. Ze toont ons hoe ook de omgeving van het centrum met zorg onderhouden wordt, het basketbalterrein wordt hersteld indien nodig en de speeltuin voor de kinderen moet altijd voldoende zand hebben om zacht te kunnen vallen. Kasha is bovendien ook verantwoordelijk voor de boekhouding. Het is duidelijk dat ze haar taken tot in de puntjes wil opvolgen.

Tijdens onze rondleiding wordt er een deur geopend en plots staan we in de Poolse les. Een klein groepje kinderen van lagere schoolleeftijd leert er zijn eerste woordjes Pools. Een wand van het klaslokaal wordt ingenomen door kleurrijke kinderboeken in het Pools.

We wandelen verder en achter weer een witte deur verschijnen de vrolijke kleuren van de crèche. Een tiental peutertjes en kleutertjes dribbelt er rond. Een klein dotje van een jaar of anderhalf met een bal groter dan hemzelf in de handjes en grote guitige kijkers trippelt langs ons heen naar buiten. Een ander kindje leidt hem voorzichtig terug binnen. Wat zou ik hier graag even blijven meespelen, maar we hebben een schema te volgen en moeten alweer vaarwel zwaaien.

Bij het naar buiten gaan passeren we opnieuw het bureau van de security officers. Zij kijken wie binnen en buiten gaat en zorgen voor de veiligheid. Elk centrum zowel open als gesloten heeft security officers in dienst die de veiligheid waarborgen. De goedlachse ex-legerpiloot die nu de veiligheid in het centrum verzekert, ontvangt ons met de glimlach in zijn bureau en poseert vrolijk voor de foto.

Na de lunch steken we opnieuw de straat over, ditmaal naar het gesloten centrum. Iemand met een hoge rang van de border guard staat aan het hoofd van dit centrum. We komen binnen in de aankomsthal met metaaldetector.               Wanneer iemand naar het gesloten centrum komt, wordt hij of zij met de auto tot in de hal gereden. Na de metaaldetector wordt bagage onderzocht op gevaarlijke spullen, drugs, alcohol,… Ook pakjes afgeleverd voor bewoners gaan door de controle om smokkel van bv drugs tegen te gaan. Het centrum is er vooral voor mensen die uitgewezen worden, maar ook asielzoekers worden hier onder bepaalde omstandigheden opgevangen. Wie een asielaanvraag deed, Polen illegaal verliet en later via de Schengenprocedure terug naar Polen komt, komt er bv ook terecht.  We passeren de kleine kamertjes achter glas waar bewoners hun advocaat of een bezoeker kunnen ontmoeten. Verder zien we de tuin achter hoge hekken. Het gesloten centrum kijkt uit op het open centrum en vice versa. Een bevreemdende situatie.
Als ik vraag of we mogen zien waar de bewoners leven, krijgen we de boodschap dat we hiervoor geen toestemming gekregen hebben in het kader van ons bezoek. We krijgen wel uitleg over hoe de ruimtes georganiseerd zijn en de man verzekert ons dat er geprobeerd wordt de kinderen zo goed mogelijk te omkaderen door hun onderwijs te bieden en opvolging door een psycholoog indien nodig. Er is een unit voor mannen, voor vrouwen en voor families met kinderen. Om de veiligheid te verzekeren moet iedereen op zijn eigen unit blijven en heeft elke unit zijn eigen moment om naar de binnenplaats te komen.

Ik heb een vreemd gevoel bij dit bezoek. Zoveel nadruk op alle positieve punten terwijl je er niet omheen kan dat het een moeilijke omgeving is om in te verblijven. We mochten bovendien geen van de voorzieningen voor bewoners bezoeken. Als we later napraten met Ela begrijp ik dat de man eigenlijk erg toegewijd is aan zijn job en zijn best doet om zoveel mogelijk ook de positieve punten te tonen aan de vaak kritische bezoekers.

Terwijl ik mijn blog schrijf achter het open raam, begint een jongen achter de poort van het open opvangcentrum te huilen en te roepen, zijn kreten gaan door merg en been. Een dame, waarschijnlijk zijn moeder krijgt hem niet rustig en securityofficers en een verpleegster snellen ter hulp. Ik moet eens diep zuchten, kwetsbare doelgroepen…

We hebben nog even de tijd om de indrukken van vandaag op een rijtje te zetten en ons klaar te maken voor vanavond. Want vandaag staat de EK-match tussen Polen en Rusland op het programma. Je kan je wel voorstellen dat dit een big deal is hier. We plannen het gebeuren op tv te gaan volgen in Biala Podlaska samen met enkele collega’s uit het opvangcentrum van Biala Podlaska. Go Polska Go!