en of het een vriendelijke dag was….
Terwijl ik met Line’s computer dan toch wat foto’s tracht te posten, een klein verslag over den dag vandaag… Mijn bed lonkt – dus ik hou het kort…
Het azc van Amersfoort telt tot nog toe als het mooiste centrum dat ik ooit gezien heb… Het geheel bestaat uit een aantal gebouwen van een oud klooster, nog steeds onder hoede van Monumentenzorg (zou dat in België kunnen werken?!), en 2 appartementen die er sinds 2002 bij zijn gebouwd. Volgens de afspraken moeten zulke nieuwe gebouwen ingericht zijn dat ze op de particuliere markt weer kunnen verkocht worden in het geval het aantal asielzoekers afneemt. Ze zijn dus degelijk.
Een pràcht van een locatie; met nog steeds een aantal nonnetjes als buren, zonder problemen heen-en-weer tot zover. Het centrum is ruim, in zijn geheel proper gehouden door de bewoners, er geldt dus een hoge mate aan verantwoordelijkheid van de asielzoekers die bijvoorbeeld ook vrijwillig worden ingezet in de computerlokalen (en wàt voor lokalen!). Er zijn externe vrijwilligers die zich bezig houden met de kinderen in een uitgebreid uitgeruste peuterspeelzaal; de bureaus zijn ruim en aangenaam; er is een sportruimte waar zelfverdediging wordt gegeven door één van de staf… Ik heb mijn ogen uitgekeken – dit centrum is zeker betreffende het thema eigen verantwoordelijkheid van de bewoners een mooi voorbeeld. De begeleidster gaf ook toe dat het niet altijd zo vlot als vandaag verliep – naargelang groep bewoners is er meer of minder vandalisme, diefstal en ook succes van de klassen en trainingen die worden aangeboden.
Het azc van Amersfoort herbergt 280 uitgenodigde vluchtelingen uit kampen over heel de wereld. (Boeiende doelgroep, boeiende job!) We passeerden net op een kantelmoment; gisteren is de laatste groep van 45 Birmezen toegekomen met wie we de rondleiding door de woonunit mee volgden. Sinds gisteren is opgelegd dat ook dit centrum een regulier opvangcentrum moet worden en dat de uitgenodigde vluchtelingen vanaf vandaag direct aan de gemeentes worden toegewezen.
Na de rondleiding als waren we nieuwe bewoners, bezochten we ook de kamers voor alleenstaanden en kleine gezinnen. Elke kamer is ook uitgerust met een eigen koelkast, waterkoker, een strijkijzer en –plank. Dat leek mij toch bijzonder – ik denk niet dat Fedasil instaat voor zulke luxe goederen. Ook in het eerder bezochte opvangcentrum is er een publiek toegankelijke keuken waar iedereen op eigen ritme kan koken en thee zetten. Gezellig…, aangenaam…, ‘vriendelijk’!
(Ondertussen zijn we erin geslaagd om 4 foto’s te posten - die u echter helemaal niets tonen over het werkveld…. :) – wordt vervolgd!)
gevonden op het web; caravans in ’s Gravendeel
de meldingsplicht zoals geafficheerd in elk centrum: 
www.google.be/ afbeeldingen: azc Amersfoort; appartementsgebouw
Tot slot, eventjes tijd voor een museumpje….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten