En opnieuw, een goede avond vanuit Amersfoort, top floor van het NH hotel…
Ik zou zo graag wat foto’s plaatsen op de pagina, maar dat neemt telkens zo veel tijd dat zowel ikzelf als de Fedasil pc het opgeven. Alle tips om dat wat gemakkelijker te maken zijn dus meer dan welkom!
Voor –andersoortige- tips trokken we vandaag naar het hoofdkantoor van het COA, in Rijkswijk op een kwartiertje tram van Den Haag gelegen. We spraken met mr. Gerrit Olthoff, één van de regio managers van het COA inzake accommodatie. We ontmoetten hem reeds afgelopen vrijdag, aangezien hij mede auteur is van het Enaro programma. Dé man dus voor de info die we moeten verzamelen. Netjes opgelijst krijgen we de specifieke standaarden ( afmetingen) voor het slapen, leven, koken, recreatie, educatie, receptie, bureaus in de centra in Nederland opgediend bij een stevige tas koffie. Het is een wishlist, waarmee gewerkt wordt wanneer er bijvoorbeeld nieuwe centra worden geopend. De praktijk van de bestaande centra beantwoordt ongeveer aan de standaarden – al naargelang locatie wat meer of veel minder.
In totaal ving Nederland, bij wijze van COA (er zijn dus geen andere partners zoals in België wel het -moeilijke- geval), ongeveer 21000 mensen op in ongeveer 60 centra. Gecentraliseerde opvang zit in de geschiedenis van de opvang van vluchtelingen in Nederland – het is als 17 jaar zo(!); en ook vanuit het perspectief van effectief management wordt aan gecentraliseerde opvang de voorkeur gegeven eerder dan aan gedecentraliseerde opvang.
Partners ín de centra, op locatie dus, zijn het GCA, vluchtelingenwerk (die ter plaatse juridische bijstand geven), Nidos (de Nederlandse Dienst Voogdij) en de Dienst Terugkeer en Vertrek. Toch ook eigenaardig – al die diensten onder één dak. De scheiding tussen opvang en asiel is schijnbaar veel minder zichtbaar zoals we dat in België wel bewaken.
De manager in meneer Gerrit is duidelijk aanwezig – het gesprek is eerder kort en duidelijk. We zijn hier om het te hebben over accommodatie en niet over de procedure, over de begeleiding van mensen in de centra of over concrete verhalen. “Stick to accomodation” – en dat doet ie. Kort en bondig is de info als volgt; geen specifieke standaarden voor mensen met mentale problemen tenzij de good practices die in één centrum te Schalkhaar verzameld zijn; voor vrouwen en meisjes bestaat er een projectgroep die ideeën verzamelt ter attentie van het COA inzake veiligheidsmaatregelen; er zijn specifieke standaarden voor locaties waar ook fysiek beperkten en gehandicapten worden opgevangen; en over de minderjarigen werd kort verteld dat er buiten in publieke ruimtes camera’s zijn, dat er een speciaal controle systeem is, er is 24u/24u begeleiding aanwezig en de capaciteit mag niet hoger zijn dan 50. Ik hoop natuurlijk in de komende dagen een dergelijke afdeling voor minderjarigen te mogen bezoeken.
Tips en trucs graag – want in België loopt alles toch ‘nogal’ wat minder vlot, flexibel en duidelijk zoals het schijnbaar hier verloopt. Het is moeilijk om het één bij het ander toe te passen…. De Belgische realiteit is enorm complex, met op nummer één de afwezigheid van de regering en een duidelijke politieke richting die regels en afspraken voorlegt, en daarbij het veel aantal partners in de opvang. Management op dit niveau is niet mijn job – daarover kan ik ook in België van veel bekwame mensen veel bijleren – maar ik ga naar huis met de indruk dat Nederland sterk in de taak is. Kort en bondig in spreken; helder en duidelijk in wat de wet voorschrijft en de afspraken die moeten worden nageleefd.
Voor zover het gaat over accommodatie lijkt me dat een manier van denken en handelen die goed kan werken. In die sferen is één plus één gelijk aan twee. Management van mensen in termen van cijfers; een juist passend aantal plaatsen voorzien; en weer opruimen als ze niet meer nodig zijn. Onze collega Aurelien op dienst Dispatching en andere collega’s op de HZ weten over deze materie natuurlijk meer dan ikzelf.
Kijkend met mijn eigen bril als individueel begeleidster/ bewonerscoördinatie in het OOC heb ik de indruk dat er nog véél tussen de regels te lezen valt over het Nederlands asielbeleid en opvangpraktijk die ons tot vandaag gepresenteerd zijn als een som van ‘puur management’ en ‘in de eerste plaats tot permanent verblijf ontmoedigen’. Ik neem de indrukken mee naar huis – en tracht ondertussen met Line (zij is constructional architect) mee te kijken naar constructies, cijfermatige standaarden, kosten, brandgevaar, de mogelijkheden van een locatie om uitgebreid of afgebouwd te worden, de mogelijkheden voor specifieke doelgroepen enz. Nieuw, boeiend!
Voor de volledigheid van het verhaal is het wel leuk te kunnen vertellen dat er een hele namiddag vrije tijd was voor een bezoekje aan de heerlijke stad Den Haag én aan het strand van Scheveningen… Een wandelingetje door de binnenstad, naar het kleine maar opvallende China town waar véél verschillende nationaliteiten samen leven, naar een super leuke plek met publieke ligstoelen voor een kort zonnebad... We aten fish & ships aan het strand, en ik maakte een kleine strand wandeling. What a perfect day.... Bedankt enaro!
Ik moet in bed – het is alweer 01.00u at night. “ Morgen is het vriendelijk weer bij ons, over het algemeen zonnig”, zegt de weervrouw. J Is dat ook zo in België?
Alleszins mijn vriendelijke groeten huiswaarts,
hoi hoi!
Kathleen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten