09-05-2011
dag iedereen!
Een hele goede –late- avond vanuit mijn hotelkamer in Amersfoort, waar ik sinds gisteren namiddag tot deze week zaterdag middag verblijven mag.
Een kleine vertraging in mijn aanwezigheid op de blog – pc’s zijn niet mijn beste vriend en ik heb het weer even geweten. Een drukke dag vandaag – en zo zit ik dan toch net voor de nacht achter mijn semi-vriend in de hotelkamer…
Amersfoort is een kleine stad in centraal Nederland gelegen, een dikke drie uur treinen vanuit Leuven. Een prima tijd om wat te bekomen van een mooi en leuk bootfeest zaterdag avond (bedankt, Kaï!), om wat te lezen over het land en onderwerp van bestemming, en om nog meer zin te krijgen in het fijne onbekende…
Zondag avond maakte ik een wandeling in het stadje; dat voor mijn smaak wat- van- alles heeft; een haventje, stadswallen die ongeveer tot in de middeleeuwen teruggaan, veel groen en water in de stad, mooie en opvallende architectuur, funny kunstwerken op verassende plekken, leuke winkels en mooie schoenen in de etalage, toffe bars, een alternatieve cinema én het woon- en werkadres van meester artiest Piet Mondriaan… Amersoort is klein- en fijn!
Maar we zijn hier natuurlijk in de eerste plaats voor de job en dus wil ik bij wijze van inleiding op mijn enaro-dag-één wat te vertellen over het concept van het project…
Dit jaar is het thema ‘accommodatie’. Alle deelnemers in Europa dienen zich toe te leggen op het bekijken en bevragen van de praktische organisatie van de opvang: het aantal bewoners per aantal m², de specifieke (wettelijke – en realistische) standaarden voor bed, bad, keuken, recreatie, school, voor de opvang van minderjarigen en andere kwetsbare groepen, de manier waarop het centrum omgaat met een plotse in of uitstroom. Hoe ver strekt de accommodatie letterlijk en hoe flexibel kan men daarmee om? – is zowat de centrale vraag tijdens een bezoek.
Op het programma staan heel wat trein- en busreizen richting verschillende asielzoekerscentra in het land: vandaag waren we te gast in ’s Gravendeel, in de loop van de week passeren we in Rotterdam (joepi!), Katwijk (zegt me nog niets) en ook gaan we een keertje langs in een azc van Amersfoort zelf. We bezoeken ook het hoofdkantoor. Jammer en vreemd genoeg gaan we niet langs het centrum Ter Apel, gekend als de centrale opvanglocatie waar dus àlle asielzoekers na aankomst in het land worden opgevangen. Een mega OOC zeg maar – maar dan helemaal niet uitsluitend voor minderjarigen.
‘We’, dat zijn Knud, Line en ikzelf. Beiden Deens, beiden erg sympathiek en ook enthousiast over het ganse gebeuren hier. Line werkt voor de hoofdzetel van het Rode Kruis dat in Denemarken instaat voor de opvang van asielzoekers; Knud werkt in een speciaal centrum voor mensen met psychische problemen en heeft me zonet bij het avondeten verbaasd met diens indrukwekkende levenswandel in onder andere een vluchtelingenkamp in Bosnië in oorlogstijd…
Het azc in s Gravendeel is “een regulier asielzoekerscentrum waar mensen verblijven die een verblijfsvergunning krijgen, als ook asielzoekers die nog in de vervolgprocedure zitten of terug moeten keren naar het land van herkomst” (zie het centraal orgaan voor asielzoekers http://www.coa.nl/ ). Het centrum is landelijk gelegen – zie foto – en ooit een caravanpark voor toeristen geweest – dus de in totaal 400 asielzoekers verblijven per 4 of 5 personen in caravans van ongeveer 30m² groot. Er waren nog 50 bedden vrij, en een 20 tal personen leeft buiten het centrum op een privé adres.
Eten, slapen en baden gebeuren in dezelfde caravan. Het terrein is wel uitgestrekt en aangenaam, de behuizing is erg klein.
De bewoners leven zelfstandig en kunnen tijdens spreekuren terecht bij hun ‘woonbegeleider’, ‘programma begeleider’ en een ‘case begeleider’. Verder heeft de dienst Gezondheidscentrum Voor Asielzoekers een eigen bureau, en is er een aparte firma die de permanente bewaking voorziet. Line en Knud ervoeren het geheel minder positief dan ik zelf; hun nadruk lag op de kleine behuizing en vb ook het brandgevaar. Absoluut terechte commentaren, maar in vergelijking met een aantal/ vele opvangcentra in België vond ik het ‘herkenbaar’ met een positieve noot in de prachtige ruimte voor erg kleine kinderen; de vrouwen recreatieruimte en ook ruime wassalons die in eigen beheer van de bewoners is.
We maakten ook kennis met de meldingsplicht en de manier waarop dat verloopt: elke asielzoeker is verplicht zich te melden om het recht op huis, leefgeld en begeleiding in het centrum te behouden ; alsook voor de vreemdelingenpolitie opdat zij hun werk inzake toezicht en controle van de identiteit kunnen uitvoeren.
De manier waarop er met deze politiedienst wordt samen gewerkt vind ik eigenaardig – ook boeiend. Men komt een keer per week op bezoek, in uniform, om de gegevens van bijvoorbeeld opgegeven gezinssamenstelling, leeftijd, taal en herkomst te controleren. De door hen verzamelde info wordt doorgespeeld aan het IND (immigratie en naturalisatie dienst – cfr DVZ). Ook werken zij samen met een cel Terugkeer en Vertrek dat ofwel vrijwillig, ofwel met het IOM, ofwel uiteindelijk door de politie georganiseerd wordt. Een dubbel aantal keer afwezig op dit moment van melding betekent dat je wordt uitgeschreven uit het coa opvangbestand en door de politie kan opgepakt worden om dan de terugkeerstrategie te bespreken. Je niet melden is dus strafbaar, je loopt het risico ‘in bewaring’ gezet te worden. Je wordt in de gevangenis geplaatst. Ik moet het nog wat laten bezinken – de erg strikte regeling met een opvallende link met het ‘ontmoedigingsbeleid’ dat Nederland inzake asiel voert – het resultaat van een luide eis van het publiek naar meer duidelijkheid en helderheid. Die roep klinkt ook in België, maar of een beleid zó sterk gericht op terugkeer bij ons voeten in de aarde vindt of zou vinden….?
Enfin, dag één was een globale kennismaking. We moeten de focus op het thema bewaken en niet ongebreideld naar alles in en rond die letterlijk aanwezige accommodatie vragen. Er zijn opvallende verschillen in procedure, praktische begeleiding, personeelstaken, enz die allemaal interessant zijn. Het is wel fijn om deze info (over-)load te ondergaan – het is als het ware een onderdompeling…
En zo ga ik ook onder de wol,
Ik wens u een goede nacht en
gauw tot schrijfs!
Kathleen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten