Vandaag opnieuw in mijn blauwe Hero jas op weg naar het opvangcentrum waar ik me langzaamaan thuis begin te voelen☺. Jan Olav rijdt 1,5 u oostwaarts met ons richting Rognan,waar we een warm welkom krijgen van directrice Anita.We worden getrakteerd op een uitgebreide lunch en zitten samen met het hele team rond de tafel. De verpleegster vertelt over heel wat goede praktijken,zoekt nog een benadering rond het omgaan met het thema besnijdenis bij de vrouwen waarmee ze werkt - ik beloof haar wat info door te sturen rond de werking van GAMS.
We krijgen een rondleiding, en ontdekken een goed draaiend gecentraliseerd opvangcentrum met 180 plaatsen,met kleine huizen eromheen voor vrouwen,mannen en families.De trots van dit centrum is een kleuterschool op het terrein,uitgebaat door Hero zelf,waar zowel de kinderen uit de gemeenschap als uit het opvangcentrum school lopen.
We keren via een kleine omweg terug,en rijden voorbij de gletsjers. Onderweg krijgen we heel wat achergrondinfo over Noorwegen,waardoor het makkelijker wordt de specifieke keuzes in opvang en manieren van benadering van asielzoekers beter te kunnen plaatsen.
Ik onthou het relatief harde asielbeleid,het aanmoedigen van asielzoekers om iets te betekenen voor de gemeenschap.De humane aanpak van Hero in het organiseren van de opvang,binnen de mogelijkheden die ze krijgen, hun aandacht voor het omgang met kwetsbare groepen. De problematiek van 60_80% uitgeprocedeerden en mensen met positieve beslissing,die vastzitten in de centra en diverse stressgerelateerde problemen vertonen. De grote rol die de politie speelt bij zowel het registreren van de asielaanvraag en het uitwijzingsbeleid,en de risico's hiervan. De kracht van de werknemers binnen de opvangcentra en de diverse partners en de wil om het opvangbeleid een menselijk gelaat te geven...
En natuurlijk,de hartverwarmende gastvrijheid van onze gastheren, die absoluut geslaagd zijn in hun voornemen om ons zowel op te leiden in het Noorse opvangbeleid, als in het verkennen van dit prachtige stukje Noorwegen.
We sluiten de avond af met een afscheidsfeestje bij Jan,met enkele Hero collega 's,zicht op de bergen en een eland of drie, meer moet dat niet zijn...
Een geslaagd einde van dit Enaro avontuur!
We krijgen een rondleiding, en ontdekken een goed draaiend gecentraliseerd opvangcentrum met 180 plaatsen,met kleine huizen eromheen voor vrouwen,mannen en families.De trots van dit centrum is een kleuterschool op het terrein,uitgebaat door Hero zelf,waar zowel de kinderen uit de gemeenschap als uit het opvangcentrum school lopen.
We keren via een kleine omweg terug,en rijden voorbij de gletsjers. Onderweg krijgen we heel wat achergrondinfo over Noorwegen,waardoor het makkelijker wordt de specifieke keuzes in opvang en manieren van benadering van asielzoekers beter te kunnen plaatsen.
Ik onthou het relatief harde asielbeleid,het aanmoedigen van asielzoekers om iets te betekenen voor de gemeenschap.De humane aanpak van Hero in het organiseren van de opvang,binnen de mogelijkheden die ze krijgen, hun aandacht voor het omgang met kwetsbare groepen. De problematiek van 60_80% uitgeprocedeerden en mensen met positieve beslissing,die vastzitten in de centra en diverse stressgerelateerde problemen vertonen. De grote rol die de politie speelt bij zowel het registreren van de asielaanvraag en het uitwijzingsbeleid,en de risico's hiervan. De kracht van de werknemers binnen de opvangcentra en de diverse partners en de wil om het opvangbeleid een menselijk gelaat te geven...
En natuurlijk,de hartverwarmende gastvrijheid van onze gastheren, die absoluut geslaagd zijn in hun voornemen om ons zowel op te leiden in het Noorse opvangbeleid, als in het verkennen van dit prachtige stukje Noorwegen.
We sluiten de avond af met een afscheidsfeestje bij Jan,met enkele Hero collega 's,zicht op de bergen en een eland of drie, meer moet dat niet zijn...
Een geslaagd einde van dit Enaro avontuur!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten