Op maandag samen met Sara en Helen,twee begeleidsters van het lokale opvangcentrum, de lokale natuurwonderen gaan bezichtigen,en alvast een eerste informele kennismaking met het Noorse opvangsysteem.Mijn Zweedse ENARO partner Albina gaan ophalen,en een eerste nacht doorgebracht in een piepkleine kajuit op het oude schip Gamle salten -avontuurlijk,zonder twijfel.
Met wankele zeebenen op weg naar het plaatselijke bureau van het lokale opvangcentrum.Het betreft een gedecentraliseerd centrum,met een tiental opvanghuizen doorheen de stad verspreid.We krijgen de kans om de ochtend briefing mee te maken,en praten uitgebreid met Beate,die na een tweede negatieve beslissing terugkeergesprekken voert. 30 % van de aanwezige bewoners is uitgeprocedeerd,worden begeleid en aangemoedigd om terug te keren,krijgen wel nog 220 euro per maand om eten te kopen maar hoeven het centrum niet te verlaten. Indien hun identiteit vaststaat en er een overeenkomst is met het herkomstland, kan de politie elk moment,ook 's nachts,de asielzoeker ophalen eñ gedwongen terugkeer organiseren.Dit zorgt voor veel spanning bij de bewoners.
Helen begeleidt na een positieve beslissing de 'settlement', opvallend dat enorm veel asielzoekers in de centra wachten om ergens te mogen wonen,gemeentes mogen namelijk gewoon opvang weigeren.Zonder nieuwe plaats om zich te vestigen,kan er ook geen inburgeringstraject gestart worden.
Morgen krijgen we de kans om met andere teamleden te spreken,oa rond begeleiding van vrouwen en kinderen.
' s Middags bezoeken we de protestantse kerk,en ontmoeten deken Ingrid en vrijwilligster Elsa uit Eritrea, die ondanks twee negatieve beslissingen en weinig perspectief,het erg belangrijk vindt om te integreren in de gemeenschap.Ze zet zich o.a. in bij het begeleiden van activiteiten voor de bejaarde mensen uit de stad.
Een vrije ruimte in de kerk werd,op vraag van een asielzoeker,ingericht als ruimte om wekelijkse een orthodoxe dienst te organiseren.
Hero,onze gastheer en een van de grootste privebedrijven aan wie UDI (te vergelijken met DVZ en FEDASIL samen hier) de opvang uitbesteedt,blijft neutraal,maar binnen de grenzen van wat kan,merk je wel een erg menselijke aanpak.Een goede communicatie met de kerk,waarbij wordt gekeken hoe ze het potentieel bij veel bewoners kunnen inzetten,in het creeeren van ontmoetingspunten om integratie in de buurt te bevorderen,is voor hen een voorbeeld van een goede praktijk.
Opvallend dat,veel meer dan bij ons,de verantwoordelijkheid bij de bewoners zelf gelegd wordt.Initiatief wordt aangemoedigd,de vraag wordt gesteld wat deze asielzoekers voor de gemeenschap kunnen betekenen,en we ontmoeten enkele bewoners die deze kans ook graag benutten.
Zo blijkt ook bij ons bezoek aan een huis met een tiental alleenstaande mannen,er volgt een boeiende interactie met veel vragen van hun kant over de diverse opvangsystemen. In een huis voor alleenstaande vrouwen,wordt alvast een massa eten gemaakt voor een eetfestijn in Bodo.
Tenslotte nog op bezoek bij een alleenstaande mama met drie kinderen,die ons vertelt hoe ze bij de opvoeding van haar kinderen,ook nu ze uitgeprocedeerd is,toch ondersteuning krijgt via jeugdzorg,via een lokaal gezin dat haar kinderen opvangt wanneer ze het moeilijk heeft.Op school wordt ze ook geholpen bij het opvolgen van haar jongste zoon,die ernstige medische problemen heeft.
Albina en ik voelen ons snel thuis bij deze vrouwen,boeiend om hun perspectief te krijgen over het opvangsysteem.
We worden getrakteerd op een geweldig Eritrees maal,en sluiten met een goed gevoel deze dag af.De zon schijnt hier,de winterjas gaat uit,nog even genieten op het dek van ons schip van het uitzicht!
Met wankele zeebenen op weg naar het plaatselijke bureau van het lokale opvangcentrum.Het betreft een gedecentraliseerd centrum,met een tiental opvanghuizen doorheen de stad verspreid.We krijgen de kans om de ochtend briefing mee te maken,en praten uitgebreid met Beate,die na een tweede negatieve beslissing terugkeergesprekken voert. 30 % van de aanwezige bewoners is uitgeprocedeerd,worden begeleid en aangemoedigd om terug te keren,krijgen wel nog 220 euro per maand om eten te kopen maar hoeven het centrum niet te verlaten. Indien hun identiteit vaststaat en er een overeenkomst is met het herkomstland, kan de politie elk moment,ook 's nachts,de asielzoeker ophalen eñ gedwongen terugkeer organiseren.Dit zorgt voor veel spanning bij de bewoners.
Helen begeleidt na een positieve beslissing de 'settlement', opvallend dat enorm veel asielzoekers in de centra wachten om ergens te mogen wonen,gemeentes mogen namelijk gewoon opvang weigeren.Zonder nieuwe plaats om zich te vestigen,kan er ook geen inburgeringstraject gestart worden.
Morgen krijgen we de kans om met andere teamleden te spreken,oa rond begeleiding van vrouwen en kinderen.
' s Middags bezoeken we de protestantse kerk,en ontmoeten deken Ingrid en vrijwilligster Elsa uit Eritrea, die ondanks twee negatieve beslissingen en weinig perspectief,het erg belangrijk vindt om te integreren in de gemeenschap.Ze zet zich o.a. in bij het begeleiden van activiteiten voor de bejaarde mensen uit de stad.
Een vrije ruimte in de kerk werd,op vraag van een asielzoeker,ingericht als ruimte om wekelijkse een orthodoxe dienst te organiseren.
Hero,onze gastheer en een van de grootste privebedrijven aan wie UDI (te vergelijken met DVZ en FEDASIL samen hier) de opvang uitbesteedt,blijft neutraal,maar binnen de grenzen van wat kan,merk je wel een erg menselijke aanpak.Een goede communicatie met de kerk,waarbij wordt gekeken hoe ze het potentieel bij veel bewoners kunnen inzetten,in het creeeren van ontmoetingspunten om integratie in de buurt te bevorderen,is voor hen een voorbeeld van een goede praktijk.
Opvallend dat,veel meer dan bij ons,de verantwoordelijkheid bij de bewoners zelf gelegd wordt.Initiatief wordt aangemoedigd,de vraag wordt gesteld wat deze asielzoekers voor de gemeenschap kunnen betekenen,en we ontmoeten enkele bewoners die deze kans ook graag benutten.
Zo blijkt ook bij ons bezoek aan een huis met een tiental alleenstaande mannen,er volgt een boeiende interactie met veel vragen van hun kant over de diverse opvangsystemen. In een huis voor alleenstaande vrouwen,wordt alvast een massa eten gemaakt voor een eetfestijn in Bodo.
Tenslotte nog op bezoek bij een alleenstaande mama met drie kinderen,die ons vertelt hoe ze bij de opvoeding van haar kinderen,ook nu ze uitgeprocedeerd is,toch ondersteuning krijgt via jeugdzorg,via een lokaal gezin dat haar kinderen opvangt wanneer ze het moeilijk heeft.Op school wordt ze ook geholpen bij het opvolgen van haar jongste zoon,die ernstige medische problemen heeft.
Albina en ik voelen ons snel thuis bij deze vrouwen,boeiend om hun perspectief te krijgen over het opvangsysteem.
We worden getrakteerd op een geweldig Eritrees maal,en sluiten met een goed gevoel deze dag af.De zon schijnt hier,de winterjas gaat uit,nog even genieten op het dek van ons schip van het uitzicht!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten