Vanmiddag aangekomen in Warschau. Bij een eerste verkenning van de stad kan ik er niet om heen, hier vindt nog een Europese uitwisseling van heel andere orde plaats. Warschau is ondergedompeld in de sfeer van het EK voetbal. Overal hangt de Poolse vlag te wapperen en her en der kom ik supporters tegen. Allen getooid in de kleuren van hun land, bezingen en beroepen ze om ter luidst de glorie van hun nationale team.
Intussen kijk ik al uit naar maandagochtend wanneer ons programma van start gaat. Eén van onze Poolse collega’s verzekerde me tijdens de kick off day al dat het een zeer interessante week zou worden. In afwachting van de start overdenk ik nog eens de kick off day vrijdag, waarop bijna alle deelnemers van de lente-uitwisseling aanwezig waren om elkaar te ontmoeten en ideeën uit te wisselen. Het was fijn om te zien en te horen met welke bevlogenheid collega’s over hun werk vertelden.
Wat me verder vooral bijbleef was de presentatie ‘Trafficked women- How do we work with them in Red Cross? van Chamila Sten van het Deense Rode Kruis. Uit haar presentatie neem ik enkele ideeën en aandachtspunten mee die volgens mij niet enkel belangrijk zijn in de begeleiding van slachtoffers van mensenhandel, maar ook in ons werk met vluchtelingen in het algemeen.
Een eerste punt uit haar presentatie dat ik graag wil aanstippen, is het idee van empowerend werken. Empowerment, een begrip dat de voorbije jaren mijns inziens terecht een belangrijk doel werd binnen de hulpverlening. Door er nog een keer dieper op in te gaan, vroeg ik me weer af in welke mate we daar in de praktijk in slagen. Empowerend werken werd door Chamila onderverdeeld in vier puntjes: controle over het eigen leven herwinnen, respect voor de keuzes die iemand maakt, erkenning van de situatie zoals ze is (eerlijke info geven) en humanisering.
Controle over het eigen leven herwinnen, oh zo belangrijk, maar oh zo moeilijk in onze dagelijkse praktijk in te vullen. De onzekerheid over de procedure, het leven in een opvangcentrum,... allen factoren die het niet gemakkelijk maken dit te verwezenlijken. Een belangrijk punt om binnen de organisatie van onze opvang over na te denken en aan te blijven werken. Ik ben ervan overtuigd dat aandacht hiervoor in kleine dingen, al veel verandering te weeg kan brengen.
Als hulpverlener willen we soms met de beste bedoelingen anderen overtuigen om iets niet te doen of wel te doen omdat we dit beter, veiliger, gezonder,… vinden voor de persoon in kwestie. Je mening geven, maar niet opdringen en de verantwoordelijkheid laten bij wie die thuishoort, respect hebben dus voor de keuzes die iemand maakt, ook dat is empowerment. Een blijvende uitdaging voor ons allen…
Tenslotte vertelde Chamila over de speciale regeling voor slachtoffers mensenhandel in Denemarken wanneer hun asielaanvraag wordt afgewezen (er bestaat in Denemarken geen alternatieve procedure voor slachtoffers mensenhandel). Na de negatieve beslissing krijgen ze dertig dagen bedenktijd om te beslissen of ze meewerken aan hun terugkeer. Indien ze mee willen werken krijgen ze 70 dagen extra verblijfsrecht waarin een ‘capacity building’ activiteit wordt gezocht, zodat de persoon in kwestie bij terugkeer een nieuwe vaardigheid, capaciteit, kan meenemen. In de praktijk blijkt dit laatste echter zelden uitvoerbaar. Een cursus start immers niet net op het moment dat iemand zijn negatieve beslissing ontvangt.
Dit probleem voedde later de gesprekken aan tafel. Er werd gezegd hoe spijtig het is dat vooral volwassenen, voor wie onderwijs niet meer zo een automatisch gegeven is soms maanden en jaren enkel zitten wachten op het einde van de procedure. Moeten we niet nog meer dan nu ijveren voor mogelijkheden om die periode van wachten nuttig in te vullen? Een taal leren, een beroep leren, skill building allerhande, werkervaring opdoen… ongeacht de uitkomst van de procedure kan het zijn nut hebben. Ook al eindigt het verhaal misschien in uitwijzing of vrijwillige terugkeer, is het dan niet beter dit te kunnen doen met een nieuwe vaardigheid, bruikbare kennis voor de toekomst,… op zak? Er worden op het terrein al veel initiatieven genomen om dit te verwezenlijken. Laten we hier zeker in de toekomst op verder bouwen.
Kortom de kick off had zijn naam niet gestolen en gaf al meteen heel wat stof tot nadenken. Ik laat het allemaal bezinken tijdens de verdere verkenning van Warschau en hoop jullie maandag weer te kunnen berichten vanuit de grensstad Biala Podlaska.
Tine
Intussen kijk ik al uit naar maandagochtend wanneer ons programma van start gaat. Eén van onze Poolse collega’s verzekerde me tijdens de kick off day al dat het een zeer interessante week zou worden. In afwachting van de start overdenk ik nog eens de kick off day vrijdag, waarop bijna alle deelnemers van de lente-uitwisseling aanwezig waren om elkaar te ontmoeten en ideeën uit te wisselen. Het was fijn om te zien en te horen met welke bevlogenheid collega’s over hun werk vertelden.
Wat me verder vooral bijbleef was de presentatie ‘Trafficked women- How do we work with them in Red Cross? van Chamila Sten van het Deense Rode Kruis. Uit haar presentatie neem ik enkele ideeën en aandachtspunten mee die volgens mij niet enkel belangrijk zijn in de begeleiding van slachtoffers van mensenhandel, maar ook in ons werk met vluchtelingen in het algemeen.
Een eerste punt uit haar presentatie dat ik graag wil aanstippen, is het idee van empowerend werken. Empowerment, een begrip dat de voorbije jaren mijns inziens terecht een belangrijk doel werd binnen de hulpverlening. Door er nog een keer dieper op in te gaan, vroeg ik me weer af in welke mate we daar in de praktijk in slagen. Empowerend werken werd door Chamila onderverdeeld in vier puntjes: controle over het eigen leven herwinnen, respect voor de keuzes die iemand maakt, erkenning van de situatie zoals ze is (eerlijke info geven) en humanisering.
Controle over het eigen leven herwinnen, oh zo belangrijk, maar oh zo moeilijk in onze dagelijkse praktijk in te vullen. De onzekerheid over de procedure, het leven in een opvangcentrum,... allen factoren die het niet gemakkelijk maken dit te verwezenlijken. Een belangrijk punt om binnen de organisatie van onze opvang over na te denken en aan te blijven werken. Ik ben ervan overtuigd dat aandacht hiervoor in kleine dingen, al veel verandering te weeg kan brengen.
Als hulpverlener willen we soms met de beste bedoelingen anderen overtuigen om iets niet te doen of wel te doen omdat we dit beter, veiliger, gezonder,… vinden voor de persoon in kwestie. Je mening geven, maar niet opdringen en de verantwoordelijkheid laten bij wie die thuishoort, respect hebben dus voor de keuzes die iemand maakt, ook dat is empowerment. Een blijvende uitdaging voor ons allen…
Tenslotte vertelde Chamila over de speciale regeling voor slachtoffers mensenhandel in Denemarken wanneer hun asielaanvraag wordt afgewezen (er bestaat in Denemarken geen alternatieve procedure voor slachtoffers mensenhandel). Na de negatieve beslissing krijgen ze dertig dagen bedenktijd om te beslissen of ze meewerken aan hun terugkeer. Indien ze mee willen werken krijgen ze 70 dagen extra verblijfsrecht waarin een ‘capacity building’ activiteit wordt gezocht, zodat de persoon in kwestie bij terugkeer een nieuwe vaardigheid, capaciteit, kan meenemen. In de praktijk blijkt dit laatste echter zelden uitvoerbaar. Een cursus start immers niet net op het moment dat iemand zijn negatieve beslissing ontvangt.
Dit probleem voedde later de gesprekken aan tafel. Er werd gezegd hoe spijtig het is dat vooral volwassenen, voor wie onderwijs niet meer zo een automatisch gegeven is soms maanden en jaren enkel zitten wachten op het einde van de procedure. Moeten we niet nog meer dan nu ijveren voor mogelijkheden om die periode van wachten nuttig in te vullen? Een taal leren, een beroep leren, skill building allerhande, werkervaring opdoen… ongeacht de uitkomst van de procedure kan het zijn nut hebben. Ook al eindigt het verhaal misschien in uitwijzing of vrijwillige terugkeer, is het dan niet beter dit te kunnen doen met een nieuwe vaardigheid, bruikbare kennis voor de toekomst,… op zak? Er worden op het terrein al veel initiatieven genomen om dit te verwezenlijken. Laten we hier zeker in de toekomst op verder bouwen.
Kortom de kick off had zijn naam niet gestolen en gaf al meteen heel wat stof tot nadenken. Ik laat het allemaal bezinken tijdens de verdere verkenning van Warschau en hoop jullie maandag weer te kunnen berichten vanuit de grensstad Biala Podlaska.
Tine
Geen opmerkingen:
Een reactie posten